De zoon van de man sprak vloeiend en accentloos Nederland, maar pa vond het kennelijk niet de moeite om tenminste te proberen Nederlands te spreken, want hij vertelde zijn verhaaltje in (Verenigdestaats) Engels.
Een Marokkaan of een Turk zou dit niet in zijn hoofd gehaald hebben (als die geen Nederlands gesproken had, zou hij zijn zoon hebben laten vertalen), maar van Engelstaligen wordt dit gewoon geaccepteerd. Hoe komt dit toch?
Hebben zij een dusdanig gevoel van superioriteit, dat zij menen zich niet te hoeven verlagen tot het aanleren van een andere taal? Of zijn Nederlanders zo bang van Bush en Blair dat we alles zomaar goedvinden, uit angst dat Bush anders boos wordt en dat er geen Nederlandse tulpen meer mogen geworden geëxporteerd naar de VS?
Misschien dat de club van Balk hier bij zijn volgende "normen en waarden"-lezing eens wat aandacht aan kan besteden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten